Dag 4, dinsdag 1 april: Mülartshütte – Heimbach Bert: V Müllartshutte A Hasenfeld (Heimbach) A 33 km (Ruhrtalsperre) W droog en erg veel wind O Pension E Duits in restaurant T 47,5 + 33 = 80,5 km Vandaag een groot stuk met ook veel heuvels. Lopen ging toch goed. De eerste camping bleek niet meer te bestaan. Bij de 2 e camping gaf ze een adres van een pension door omdat ze het geen goed kampeerweer vond. Dankbaar haar advies gevolgd. Vanmorgen was de tent goed bevroren en was het erg koud om die op te vouwen. Morgen iets minder lopen. Aanvulling : We hebben gegeten in een restaurant waar een alleenstaande man uit Roermond (dacht ik) ook at. Hij liep met een soort kruk maar fietsen ging goed. Hij fietste regelmatig van Roermond naar deze plaats helemaal langs de Ruhr. Na een overnachting ging hij dan de volgende dag weer terug. Dat was eigenlijk de eerste keer dat ik dacht dat alleen op pad eigenlijk niet zo gezellig is. In het pension hebben we ’s avonds nog lekker wat gedronken en ’s morgens was er een heerlijk ontbijt.  Helma: ’s Morgens vroeg op: KOUD!!!!! De eerste nacht in de tent was prima, maar zo vroeg in het jaar merk je ’s ochtends dat kamperen nog niet alles is. Condensdruppels aan de binnenkant van de tent geven je direct een koude douche bij het opstaan. Ontbijt, tent afbreken en om half 9 vertrekken we al van de camping; snel gedaan. Een mooie route door het bos; volop klimmen, af en toe schuilhutjes waar we even kunnen pauzeren. We komen niemand tegen, zien alleen in de verte ineens wat dieren. Vossen of reeën? Van deze afstand kunnen we het niet zien, maar het is wel speciaal. Verderop denken we slim te zijn door een bocht in de gemarkeerde route af te snijden. De wandelpaden in dit stuk bos staan goed op de kaart, dus we verwachten de weg verderop wel weer te kunnen vinden. Klopt ook, maar waar we niet goed naar hebben gekeken zijn de hoogtelijnen: als we rechtsaf moeten om weer op de route terug te komen blijkt dat pad een heel stuk lager te liggen. Een heel steile helling, die we uiteindelijk voorzichtig zigzaggend, met hulp van de boompjes die als steun dienen, afkomen. Verderop lopen we een stuk over een soort hoogvlakte met wat open plekjes; mooi uitzicht over heuvels in de verte. In de berm zien we ineens wat wit glinsteren: een soort planten? Nee, het blijken sneeuwresten te zijn die hier in de schaduwplekjes nog liggen! Een foto, want dit is wel spannend om later te laten zien! ’s Middags komen we bij het plaatsje Schmidt aan; helemaal aan het begin van het dorp is een hotel. Ik heb wel zin om hier te blijven. De eerste paar uur lopen zijn leuk, maar zo na het middaguur heb ik een “middagdipje”. Niet echt moe, maar wel het lopen zat. Maar als ik daar (elke dag) aan toegeef kunnen we Rome wel vergeten. We besluiten dus dat we nog best een stuk verder kunnen lopen: een paar kilometer verderop zijn een paar campings. Schmidt ligt ook hoog op deze hoogvlakte; als we net door het dorp zijn hebben we een prachtig uitzicht over een stuwmeer van de Ruhr. Nu zien we pas echt hoe hoog we ondertussen zijn gekomen! Ons wandelpad loopt beneden langs de oever van het meer. Via een slingerend wandelpad dus weer helemaal naar beneden wat we vandaag geklommen hebben. Vanaf de hoogte hebben we gezien dat er op een hoek van het meer een groot hotel ligt. Vanuit de verte was niet goed te zien of het al open is, maar ik hoop daar wel op. Dan maar niet naar de camping: een hotel lijkt me nu wel erg aantrekkelijk. Als we bij het hotel aankomen valt het tegen: er zijn machines aan het werk, want het hotel wordt helemaal gerenoveerd. Er staat niet veel meer dan een betonnen karkas. Dat betekent dus toch nog een stuk verder lopen naar de camping. Een paar campings die volgens de kaart een stukje verderop liggen blijken niet (meer) te bestaan. Aan de rand van het plaatsje Heimbach/Hasenfeld ligt wel een kale camping zonder veel voorzieningen. We bellen bij het bijbehorende woonhuis; als er wordt opengedaan en we vragen om een plekje worden we wel heel verbaasd aangekeken: kamperen, in deze tijd van het jaar? We kunnen toch veel beter een pension zoeken? Even verderop, in het dorpje zijn voldoende hotels en pensions. We komen al snel terecht in een eenvoudig, voordelig pension. Ik ben erg blij dat we er zijn! Het is inmiddels al kwart voor 5, dus we hebben er een lange, zware dag opzitten. Volgens de berekening van Bert hebben we zo’n 33 km. gelopen, en dat voel je wel! Wat heerlijk om nu in een pension te kunnen overnachten: warme douche, heerlijke echte handdoeken, lekker warm en vannacht een echt bed, In een degelijk Duits restaurant gaan we eten; daarna nog wat drinken in ons pension en dan vallen we om van de slaap. Frisse buitenlucht, flink stuk lopen en dan wijn bij het eten: een beter slaapmiddel is er niet!

Dag 3, maandag 31 maart: Aken – Mülartshütte Bert: V Aken A Mülartshütte A 15 km W goed, droog O op een camping E ravioli uit blik T 32,5 + 15 = 47,5 km Verkeerd gelopen en erg vroeg op de camping. Verder doorlopen geen alternatief omdat we dan waarschijnlijk in het bos moeten overnachten. De camping is erg eenvoudig en heeft een zeer beperkte winkel. Morgen plannen we een grotere afstand. Aanvulling : Op de camping was een soort kantine in de vorm van een soort serre zowel aan het kantoor als aan de winkel gebouwd. Via een luik kon je spullen uit de winkel bestellen en die in de kantine opeten/ drinken. Het luik was de centrale plaats waar enkel mensen omheen gegroepeerd zaten en af en toe een fles bier bestelden. De eigenaar zat op een kruk in de winkel en het gesprek werd dan ook door het luik gevoerd. Wij hadden de indruk dat het dagelijkse biertje en het gesprek voor sommige hun enige dagelijkse afleiding was. Duidelijk een publiek een beetje aan de onderkant van de samenleving die nog net de kosten van een standplaats konden betalen. In het dorpje was trouwens een uitstekend hotel, waar we op het terras nog een biertje hebben gedronken, Het hotel was zeker ook geschikt om in te overnachten. Op de camping stikte het trouwens van de konijnen, ze schoten onder alle caravans vandaan als je er langs liep.  Helma: Bij het ontbijt (buffet) in de jeugdherberg krijgen we ook de spullen voor ons lunchpakket; een peer, zakje drinken, bakje yoghurt, knopper-koek en een pakje kleine koekjes. Verder mogen we zoveel broodjes klaarmaken als we willen. Uitstekend verzorgd dus! Om 8.20 uur kunnen we al gaan lopen. Dat is wel een groot voordeel van overnachten in een pension of jeugdherberg: geen tent opbreken ’s morgens, maar alleen de rugzak pakken en je kunt gaan. Het is lekker weer: wel bewolkt maar gelukkig droog! De wandelroute E8 hebben we al snel gevonden; er staat echter geen duidelijk markeringsteken om aan te geven dat dit de E8 is. We volgen aanwijzingen in de vorm van een pijl, die soms dicht en soms open is. Deze tekens staan wel op de kaart aangegeven: soms gaan ze allebei dezelfde kant op, soms moet je een van beide volgen. Even wennen, verwend als we zijn met markeringen van het Pieterpad en de Britse wandelroutes. Na een koffiepauze in een conditorei in een dorpje onderweg kunnen we de markeringen niet meer vinden. Na zoeken en een stuk verkeerd lopen kan Bert op de kaart gelukkig wel vinden hoe we verder moeten. Ook later in een stuk bos lopen we fout; als je tijdens het lopen een beetje in gedachten bent, let je niet meer goed op. En zeker in een stuk bos met weinig markeringen mis je er dan zo een. Een stukje verderop komen we bij een leuke camping bij het gehucht “Mülartshütte”. De camping ligt mooi tussen de bomen aan een snelstromend beekje. We moeten hier blijven, of nog een heel stuk verder lopen naar het eerstvolgende dorp. Het is pas 13.30 uur, maar we besluiten hier maar te blijven. Het volgende dorp is nog behoorlijk ver en ik heb, zeker na het fout lopen, niet zo’n zin meer om door te lopen. Hoewel we maar 15 km. hebben gelopen zijn we best lang onderweg geweest. We blijven dus op de camping; tent opzetten tussen de stacaravans, waarvan een deel nu “bewoond” is. Heel veel konijnen en een aparte receptie/winkel/café met glazen serre. De beheerder zit in het gebouwtje, dat aan drie kanten een opening heeft. Voor de receptie moet je bij het ene raam zijn, voor het kopen van spullen bij het tegenoverliggende, en als je in de serre zit kun je bij de bar wat te drinken bestellen. We gaan het “dorp” nog even in, maar dat blijkt echt niets te zijn; alleen de molen waar het plaatsje naar genoemd is, een hotel-restaurant en een bushalte. Er is dus wel een hotel, wat niet op de route was aangegeven! Er is ook geen winkeltje, dus we moeten het doen met hetgeen we in het camping-winkeltje kunnen kopen. Na een biertje op het terras van het restaurant (het is fris maar heerlijk zonnig!) gaan we weer naar de camping. In de serre drinken we nog wat en werken we de dagboeken bij; een paar treurige mensen zitten hier ook te drinken en ontstellend veel te roken. Bert koopt een blik ravioli, wijn, melk en chips en dan kunnen we gaan eten en weer vroeg naar bed.

Dag 2 zondag 30 maart Margraten-Aken Bert: V Margaten A Aken A 22,5 km W lekker weer zelfs deel zonder jas gelopen O jeugdherberg Aken op 5 persoonskamer met eigen douche E Grieks Italiaans T 10 + 22,5 = 32,5 km Aanvulling : Ook van deze dag nog geen verslag gedaan. Naar mijn idee hebben we lekker gelopen en was de jeugdherberg goed te vinden. We hebben die dag nog geen route gelopen maar via een Google Earth kaart gelopen. Na aankomst in een hele mooie jeugdherberg die ook erg groot en vrijwel leeg was zijn we Aken ingegaan. Het was regenachtig en vrij koud. Het centrum lag nog behoorlijk ver weg dus daar hebben we niet veel / niets van gezien. We hebben gegeten in een leuk restaurant, in een soort serre, niet zo ver van de jeugdherberg af. Helma: En dan lopen we ’s morgens om kwart over 8 door de stille straten het plaatsje Margraten weer uit. Echt heel stil is het nog overal en ontzettend mooi! Een heldere lucht, mooie glooiende heuvels en een fijn wandelpad. De route blijft leuk en afwisselend: door de heuvels, door wat plaatsjes en op een moment dat we eraan toe zijn een perfecte koffiezaak. Bert heeft dit stuk route zelf uitgestippeld met de hulp van Google Earth en het blijkt prima te doen met de luchtfoto’s en de routebeschrijving. Om kwart voor 1 passeren we de Duitse grens. Ja, nu wordt het echt! Een foto maken van het douanebordje als herinnering, al is de achtergrond niet echt mooi. Een vrij drukke straatweg met wat verlopen winkels. We lopen hier in feite al door de buitenwijken / voorstadjes van Aken. De mooie heldere lucht is behoorlijk aan het betrekken; we hopen dat we nog droog de jeugdherberg kunnen halen, want het ziet er dreigend uit. De jeugdherberg hebben we via internet gereserveerd, dus we zijn in ieder geval zeker van onderdak. Een ongelukje met een van mijn stokken: de dopjes voor gebruik op asfalt zitten erop. Helaas kent Duitsland veel ronde putten met kleine openingen in de rand. Een keer verkeerd neerzetten van de stok zorgt ervoor dat de punt in zo’n opening verdwijnt: bij het terugtrekken is het dopje in de put achtergebleven! Zonder zoeken komen we om kwart over 2 bij de jeugdherberg. Gelukkig vallen de eerste regendruppels ook pas als we het pad naar de jeugdherberg oplopen, dus ook wat dat betreft zit het mee. De eerste echte wandeldag zit erop. Jammer dat het in Aken regent, zodat we niet veel van de stad kunnen bekijken, maar verder zit alles mee; internetcafé voor een eerste stukje op de site, leuk cafeetje voor een biertje, grote kamer in de jeugdherberg en een gezellig restaurant in de buurt.

Dag 1, zaterdag 29 maart 2008: Doetinchem – Maastricht – Margrat en Bert: V Maastricht A Margaten A 10 km W lekker weer O pension kamer in Margaten E Bij een Wok Chinees in Margaten T = 10 km Aanvulling : Van deze dag heb ik niets opgeschreven. We zijn met de trein naar Maastricht gegaan en hebben bij de ANWB een stempel gehaald. Leuk was dat het meisje aan wie we om een stempel vroegen eerst aan haar collega ging vragen of ze wel op die vreemde kaarten zo een stempel mocht zetten.Toen we vertelden waarvoor het was reageerde iedereen, ook publiek in de winkel, enthousiast. Nadrukkelijk hebben we gezegd dat we het gingen proberen. We hadden immers nog geen kilometer richting Rome gelopen. Het lopen ging lekker en de route klopte goed. Het overnachtingadres was in een gewone woonwijk. De mensen hadden eerder een pension gehad en hadden nu nog af en toe gasten omdat ze het leuk vonden en nog steeds op de VVV site stonden. Leuk was dat de eigenaar eerst dacht dat we aan het trainen waren voor de tocht. Helma: Een vreemde dag: na al die maanden, jaren voorbereiding eindelijk vertrekken. Onderweg in de trein, zeker het eerste stuk tot Arnhem, goed kijken. Als alles goed is zien we dit maanden niet meer terug. In Maastricht even wat eten en een stempel halen bij de VVV (in het ANWB-kantoor). Die stempel is voor onze kaarten; we willen van elke dag een stempel of sticker verzamelen. De eerste stempel is van onze kerk thuis, we hopen de laatste in de Sint Pieter in Rome te gaan halen. Het schijnt dat je, bij vertoning van zo’n kaart een oorkonde van het Vaticaan kunt krijgen. Als we bij de VVV om de stempel vragen, moet het meisje dat ons helpt eerst vragen of dat wel “mag”. Maar als haar leidinggevende hoort waarvoor het is, is dat natuurlijk geen probleem; het zorgt er wel voor dat allerlei omstanders ons ook veel succes wensen! Het is vandaag een klein stukje lopen, naar een pension in Margraten. Net genoeg om het gevoel te krijgen dat we onderweg zijn. ’s Middags, na aankomst in het pension, even de stad in en op een terrasje wat drinken. Dit gevoel: enerzijds de onzekerheid over de komende weken, maanden, anderzijds de voldoening van het lekker weg zijn, niets hoeven behalve lekker op een terrasje in een nieuwe plaats zitten. Ik kan alleen maar hopen dat we dit gevoel nog veel zullen hebben.

Zondag 2 april 2017 Fons en Bernadet komen eten, gezellig. Bert is de afgelopen dagen flink aan het oefenen geweest met de omgevingsbesturing en hij wil de deur voor ze opendoen. Dus, zodra de bel gaat, rijdt hij naar de deur tussen de kamer en de hal en kan vandaaruit de dranger op de voordeur bedienen. Fons en Bernadet staan wel een beetje raar te kijken. Door het glas van de deur kunnen ze ons in de kamer zien, maar niemand komt naar de deur. En het duurt vrij lang voor Bert via het menu, met het zuigpijpje de deur open heeft. Als de deur ineens ‘vanzelf’ opent, begrijpen ze het. Toch wel heel fijn dat Bert dit zelf kan; zou het een keer nodig zijn in een speciale situatie, dan kan hij zelf het huis uit komen. De drangers op de tussen- en voordeur hebben wel een nadeel; de deuren gaan ‘zwaar’ open. Bovendien gaat de voordeur na enige tijd vanzelf dicht. Als ik dus een prullenbak ga legen in de Kliko, moet ik me haasten, anders is de voordeur dicht. Ik heb nu dus maar de gewoonte de knip die op de voordeur zit naar beneden te doen, dan blijft de deur op een kier staan. De tussendeur draait nu ook de andere kant op, dat was de eerste week ook erg wennen!Zaterdag 1 april 2017 Samen naar de stad om een nieuwe koelkast en diepvries te kopen; ik ben laatst al een keer alleen geweest om alvast te kijken, maar uiteindelijk willen we samen de keuze maken. Wij hebben nu een koel/vries combinatie ingebouwd in de keuken en een oudere koel/vrieskast in de berging. Maar die laatste wordt heel slecht en de inbouwkoelkast heeft een plek waar het steeds warm is… ook niet de bedoeling. We hebben dus besloten een nieuwe inbouwkoelkast te kopen en een aparte grote diepvrieskast voor in de berging. Goed dat Bert mee is, want ik ben niet zo van het ‘afdingen’. Maar Bert wel, en er is niet eens zoveel moeite voor nodig om een goede korting te krijgen 😉.

Zaterdag 1 april 2017 Samen naar de stad om een nieuwe koelkast en diepvries te kopen; ik ben laatst al een keer alleen geweest om alvast te kijken, maar uiteindelijk willen we samen de keuze maken. Wij hebben nu een koel/vries combinatie ingebouwd in de keuken en een oudere koel/vrieskast in de berging. Maar die laatste wordt heel slecht en de inbouwkoelkast heeft een plek waar het steeds warm is… ook niet de bedoeling. We hebben dus besloten een nieuwe inbouwkoelkast te kopen en een aparte grote diepvrieskast voor in de berging. Goed dat Bert mee is, want ik ben niet zo van het ‘afdingen’. Maar Bert wel, en er is niet eens zoveel moeite voor nodig om een goede korting te krijgen 😉.

Vrijdag 31 maart 2017 Mijn twee werkdagen zitten erop; fijn weer aan het werk te zijn, maar ik ben zo op vrijdagavond best moe. De ontvangst op school was echt fijn; allerlei collega’s en ouders lieten weten zo meegeleefd te hebben en blij te zijn dat het weer wat beter ging. De kinderen reageerden ook fijn, al hadden zij minder meegekregen van de situatie, uiteraard.

Dinsdag 28 maart 2017 Voor controle naar de revalidatiearts; ze is blij ons te zien. “We waren allemaal enorm geschrokken van de berichten een paar weken geleden, fijn dat het nu beter gaat”, zegt ze. Ik stuur de ‘algemene’ mail ook altijd door naar de ergotherapeute van Klimmendaal, die ze weer doorgeeft aan de collega’s. Toen het er echt ernstig uitzag heeft Kitty, de fysiotherapeute, zelfs een keer gebeld. Die was helemaal van streek. Je merkt echt persoonlijke betrokkenheid van dit team. De fysiotherapie bij Klimmendaal is gestopt; nu José thuis komt is dat eigenlijk voldoende. Er zijn hier geen doelen meer die ‘behaald’ kunnen worden. Wel blijven we aan het team verbonden; dus af en toe een controle door de dokter en als het nodig is kunnen we een beroep doen op de ergotherapeute of een andere deskundige.

Maandag 27 maart 2017 Bezoek van Mark, de personeelsmanager van Bert. Hij komt overleggen over de afkeuringsprocedure. Dat kan nu worden doorgezet; het bedrijf krijgt dan de salariskosten van Bert vergoed. We hebben het nog eens met iemand besproken, maar er lijken voor ons geen nadelen aan te zitten. Wij krijgen wat papieren die we verder moeten invullen en opsturen, dan kan dit worden afgerond. Wel bijzonder eigenlijk: straks wordt Bert volledig arbeidsongeschikt verklaard, zonder dat we de keuringsarts ooit ontmoet hebben. Maar zij heeft alle gegevens van de behandelaars steeds doorgekregen, dus dan is de situatie wel duidelijk. Mark gaat nog overleggen of er ook ontslag komt; dat is voor ons wel gunstiger. Zodra Bert wordt ontslagen heeft hij, hoe bijzonder, recht op een soort afvloeiingsregeling. Dat is bij wet bepaald; is eigenlijk bedoeld om mensen te helpen in de overgang naar een andere baan. Dat je dat ook krijgt als duidelijk is dat je nooit meer kunt werken is best bijzonder. Het gaat om een behoorlijk bedrag, dus voor ons is het veel prettiger als dat wel gebeurt.