Geld Voor we vertrokken hebben we Anne gemachtigd onze bankrekening in te zien. Dat lijkt ons veiliger; je hoort weleens over misbruik van betaalpassen of creditcards. Wij kunnen ons tegoed niet bekijken bij een buitenlandse pinautomaat; als Anne af en toe controleert of er geen ‘rare’ dingen worden afgeschreven geeft dat een goed gevoel. Wij hebben een creditcard, bankpassen en een ‘noodenvelop’ met geld bij ons. Je moet er echt rekening mee houden dat je niet in iedere plaats een pinautomaat vindt; waar er wel een is nemen we dus meestal wat extra op. Hotels zijn gelukkig vaak wel met een ‘kaart’ te betalen.

Dag 38, maandag 5 mei: Egnach – Höchst Bert: V Egnach A Höchst A 24 km W warm en nog steeds stralend blauw O Zimmer frei in Höchst E mag ik bepalen (zie ik wel) T 778 + 24 = 802 km Vanmorgen op de camping was de tent mooi droog en was het niet koud met het inpakken. Gelijk maar mijn pijpen afgeritst en de hele dag in korte broek gelopen. Langs het meer was ik het een beetje zat en het laatste stuk vandaag was weer “een echte wandeling” met wat klimmen en wat baggerpaadjes. We zijn niet via Bregenz gegaan maar sluiten direct aan op Reitsma. Het zal morgen wel even wennen zijn aan de beschrijvingen in plaats van een gemarkeerde route. Vandaag ook nog veel aan tante Cor gedacht en me voorgenomen er iets over op de site te zetten en er iets mee te doen. Höchst is een ontzettend uitgestrekt dorp zonder leuke winkels en restaurants. Het Zwitserleven gevoel is ineens voorbij. Höchst is gewoon een klote dorp. Aanvulling : In het pension in Hochst hebben we ook een groepje arbeiders uit voormalig Oost Duitsland ontmoet. Een van hen, de oudste, zei dat hij het voor zich zelf niet zo erg vond om steeds een paar weken weg te zijn en dan weer thuis voor een paar dagen. Hij zei wel dat het voor de jongeren moeilijk was omdat ze eigenlijk geen normaal gezinsleven op konden bouwen. Een alternatief voor een inkomen was er echter niet dus je moest wel. Op zo’n moment word je wel erg duidelijk geconfronteerd met onze luxe omstandigheden om 4 maanden te kunnen gaan lopen. Helma: De tent is lekker droog en het is zelfs niet heel koud als we ’s morgens opstaan. Eerst nog een stuk langs het meer, dat nog steeds schitterend is onder de blauwe lucht. Bij een jachthaven is een zaakje waar we koffie drinken; hier is het even uittellen of we nog genoeg hebben, want we moeten met onze laatste Francs betalen. Onze route gaat verderop met een glooiend pad licht omhoog. En dan lopen we op het mooiste stuk tot nu toe: aan onze linkerkant kijken we uit over de Bodensee, rechts onder ons is een vallei met het dorpje Thal erin. Het pad is keurig onderhouden, er staan bankjes en er zijn uitkijkpunten, dus dit is echt heerlijk lopen. Wel waait het hier meer, zodat het snel fris is als we even pauzeren. Maar met lopen is de temperatuur optimaal! Als we van het meer afgaan komen we bij de grensovergang; we zijn al in Oostenrijk! Bij de grenspost vragen we een stempel voor onze kaart. Wel heel bijzonder dat we door Zwitserland zijn gelopen zonder één berg over te gaan. We volgen nu een route van de kaart, waar de fietsroute van Reitsma morgen op aansluit. De route slingert wat door een bosgebied. Ernaast loopt van tijd tot tijd een riviertje; dit is de grens tussen Oostenrijk en Zwitserland hier. In Höchst zijn we al snel bij een woning in een buitenwijk waar men kamers verhuurt; bij aanbellen (b)lijkt er niemand thuis, dus we bellen maar met het mobiele nummer dat buiten op het bord staat. Bijna direct verschijnt de pensionhouder: hij was achter in de tuin bezig. De kamer is niet echt duur, maar wel apart: volop kasten die allemaal op slot zitten, veel kindertekeningen en foto’s. De badkamer is aan de overkant van de gang en lijkt (ook) door anderen te worden gebruikt: allemaal toiletspullen staan er uitgestald. Ik krijg het idee dat de eigenaar en zijn vrouw zijn gescheiden en dat onze kamer wordt gebruikt door de dochtertjes als ze hier zijn. Na het douchen gaan we het dorpje in. Dat valt niet mee: het dorp is erg langgerekt en loopt in een soort bocht. We kiezen de verkeerde kant en komen niet in het centrum, maar in een andere buitenwijk uit. Dus weer terug, terwijl ik me naar en trillerig voel van de honger en dorst. Het is warm en we hadden beter in de kamer eerst wat kunnen drinken en een koek of zo eten. Uiteindelijk vinden we een zaakje waar we wat kunnen drinken en eten. Maar een gezellige plaats is het hier niet; geen echt centrum, nauwelijks winkels en restaurants. Uiteindelijk vinden we wel een pizzeria om ’s avonds te eten, maar dit is meer een veredelde kroeg zonder sfeer. Terug in ons pension zitten we nog even op het balkon van de gemeenschappelijk 'woon'kamer die ons ’s middags door de pensionhouder was gewezen. Het blijkt dat hier een groep arbeiders uit voormalig Oost-Duitsland zit. Volop kratten bier in de kamer en op het balkon en een paar man die hier koken en eten. We maken een praatje met ze en horen dat deze mensen hier een paar weken achter elkaar blijven en dan voor een paar dagen naar huis gaan. Zoals de baas ons vertelt moeten ze wel, omdat er thuis geen werk is. Een zwaar leven, zeker voor de jongeren, vertelt hij. Op zo’n moment voel je je bijna schuldig en erg bevoorrecht; wat hebben wij toch een luxe om zomaar 4 maanden op pad te kunnen zijn.

Dag 37, zondag 4 mei: Konstanz – Egnach Bert: V Konstanz A Egnach A 25 km W zonnig, strak blauwe lucht, korte broeken weer O Op een camping net iets voorbij Egnach E zelf gekookt (Bruschetta en pasta) T 753 + 25 = 778 km We zijn geheel langs de oevers van de Bodensee gelopen en hebben geen enkele klim gehad. In Zwitserland dus een geheel vlakke dag. Het is na een rust/vakantie dag weer even wennen. Ook omdat we eerst met de bus naar Konstanz zijn gegaan en daar de eerder gelopen route weer hebben opgepakt zijn we eigenlijk laat gestart met lopen. In ons hotel konden we niet eerder ontbijten dan 8.00 uur. Wel heerlijk om met een prachtig zonnetje te kamperen. Van een naast gelegen zaak hebben we twee stoelen en een tafel geleend zodat we heerlijk relaxed hebben kunnen eten. ’s Avonds heb ik Pa gebeld die vertelde dat tante Cor zaterdag om 14.00 uur was overleden. Het raakte me behoorlijk ofschoon ik wist dat het slecht ging met haar. Zij is eerder in de hemel dan wij in Rome. Helma: Met de bus naar het centrum van Konstanz; twee dagen eerder waren we daar tenslotte al, en zijn we teruggegaan naar dit voorstadje. Vanuit het centrum lopen we langs het meer en via een smalle strook bij het havengebied komen we Zwitserland binnen. We hebben Duitsland er nu dus echt op zitten! Het is een mooie route; een mooi pad langs het meer. Ook nu heerlijk weer, dus we kunnen zelfs met korte broek lopen. Rond de tijd dat we zin hebben in koffie zijn we op het terrein van een psychiatrische instelling; dit is een openbaar wandelgebied. Er blijkt ook een soort café-restaurant te zijn, dus dat komt prima uit. Bert gaat koffie halen en pas bij het afrekenen realiseren we ons hoe we al aan de Euro zijn gewend; hier moeten we met Zwitserse Francs betalen en daar hadden we helemaal niet aan gedacht! Gelukkig accepteren ze wel Euro’s, maar we krijgen Zwitsers wisselgeld retour. De route volgt het meer en is helemaal vlak. In Egnach gaan we kamperen: een nette camping en een leuk plekje tussen wat boompjes. Alles is nu volop uitgelopen en zo mooi zachtgroen! Er is een kiosk bij waar we wat kunnen drinken en wat spullen kunnen kopen om zelf te koken. En, heel handig: we kunnen hier gewoon met euro’s betalen. Dat is voor voorzieningen zo dicht bij de grens natuurlijk ook veel praktischer. Vlakbij onze tent staat een stapel tuinstoelen en wat tafeltjes. Ze staan aan de achterkant van een gebouwtje dat waarschijnlijk in de zomer als extra café met terras wordt gebruikt, dus we nemen de vrijheid ze nu te lenen. Bert maakt spaghetti en bruschetta. Heerlijk, lekker zitten op stoelen en eten aan tafel; we blijven nog helemaal in vakantiestemming hier. Bert belt naar zijn ouders en krijgt te horen dat tante Cor zaterdag is overleden. We wisten al een tijd dat het slecht met haar ging, daarom waren we voor vertrek nog bij haar geweest. Maar dit is toch wel schrikken; Bert is er erg emotioneel onder.

Dag 36, zaterdag 3 mei: rustdag in Konstanz Bert: V en A Konstanz A 0 km W heerlijk zonnig en warm O hotel E in Konstanz T 753 Km Geen verslag van deze heerlijke rustdag met een vakantiegevoel Aanvullend : We hebben na het ontbijt met Wilfred en Diane en de kinderen eigenlijk lekker niets gedaan. We zijn naar Konstanz gegaan hebben op de Bodensee gevaren en een erg toeristisch dorpje aan de overkant bekeken. Helma heeft daar een zonnehoed gekocht ( achteraf bleek deze uitermate onpraktisch omdat die afwaaide en alle kanten opboog. In Verona was het een “Swiebertje model” geworden. Ze kon kiezen of ze hem daar weg zou gooien of aan Emil en Anne mee zou geven zodat die hem thuis in de kliko konden doen.) Op de Bodensee zelf is het me ter plaatse niet zo opgevallen maar op de foto’s zie je pas hoe stralend blauw het water is. Het hotel in Konstanz was niet zo heel goed. De veren kwamen bij Helma haar matras er door. De tweede nacht hebben we er een deken opgelegd en kon ik er prima op liggen. Eva en Youp hebben in één bed geslapen en Noah heeft tussen Wilfred en Diana geslapen. Noah gaf ’s morgens aan dat ze erg lekker had geslapen. De rest wat minder. Het zure was ook nog dat we eigenlijk eerst voorbij dit plaatje zijn gelopen en later vanaf Konstanz dus weer terug moesten. Volgende keer in een grote stad vooraf boeken. Helma: De familie Bussink heeft niet zo goed geslapen; Youp en Eva hadden last van elkaar in bed, en Noah bleek een erge draaitante. Zij was de enige die lekker had geslapen! Ook ik heb niet zo goed geslapen; mijn matras had spiraalveren die er bijna doorstaken, waardoor mijn heup beurs aanvoelt. Daar moeten we voor vannacht iets anders op bedenken. De kinderen verheugen zich erg op het ontbijt; vooral Eva stelt zich er erg veel van voor. Dit is de eerste keer dat ze in een hotel heeft geslapen en hoewel de kamer dus veel minder was dan ze had gedacht, lijkt een hotel-ontbijt haar het einde. Geen buffet hier, maar wel een lekker ontbijt aan tafel, en ze genieten er volop van. De spullen die mee terug moeten (kaarten en routeboekjes van het deel dat erop zit) geven we aan ze mee. Dan worden de tassen in de auto gezet en zwaaien we ze uit als ze vertrekken naar het huisje in Zwitserland waar ze een week zullen blijven. Voor ons hadden ze nieuwe routekaarten en –boekjes meegenomen, wat toiletspullen en een leesbril voor mij; ook de Gelderlander van vrijdag: fijn! Na hun vertrek wassen we wat kleren; die kunnen dan de hele dag drogen. Daarna met de bus naar de stad; we vinden een internetcafé, zodat we een stuk voor de site kunnen schrijven en weer wat reacties kunnen lezen. Het voelt hier echt als vakantie: leuke plaats, prachtig weer- we kunnen ons niets beter wensen! Voor Bert kopen we een nieuw tasje voor aan zijn heupgordel- het “berentasje” dat hij had is kapot gegaan. Ook een nieuwe slip en dagcrème voor mij. Er varen rondvaartboten op het meer; je kunt een echte rondvaart maken, maar wij kiezen voor een oversteek naar een eilandje in het meer. Het meer is prachtig blauw en het is heerlijk aan dek. Aan de overkant is het plaatje Meersburg: een aaneenschakeling van souvenirkraampjes en terrassen met een prachtig uitzicht. Ik wil graag een pet of hoed tegen de zon; dat voorkomt dat je steeds loopt te knijpen en later in Italië beschermt het ook. Bij een kraampje koop ik een grote strohoed met een lint erom. Op de terugtocht met de boot blijkt er een groot nadeel: de hoed moet ik steeds vasthouden, want hij waait erg snel af.

Dag 35, vrijdag 2 mei: Markelfingen – Kostanz Bert: V Markelfingen A Konstanz A 14 km W zonnig warm en lekker terrasjes weer O In een hotel even buiten Konstanz E Aanvulling : Met Wilfred en Diane Italiaans op een terras in Konstanz T 739 + 14 = 753 km (weer een week van 150 km) Vandaag een klein stukje gelopen en lang gezocht naar een hotel, ook voor Wilfred en Diane. Uiteindelijk hebben we een eenvoudig hotel in Wolmatingen gevonden. Wilfred en Diane komen hier ook en slapen met zijn allen op één kamer (is de bedoeling). Morgen hebben we een rustdag en gaan we Konstanz bekijken. Met de bus is het 10 minuten naar het centrum. Ik ben mijn zakmes kwijt. Daar baal ik van in het bijzonder omdat ik het van Anne heb gekregen. Morgen een nieuwe kopen. Dit schrift is nagenoeg vol en gaat met Wilfred en Diane mee naar huis. Van onze rustdag maak ik denk ik geen verslag. Ik begin in een nieuw schrift omdat we nu ook aan een volgend deel beginnen. Aanvulling : In de bijlage hierbij is een oude en vernieuwde planning opgenomen. In Konstanz hebben we de nieuwe planning opgesteld. In mijn tweede schrift zijn beide planningen aan het begin opgenomen. Helma: Om 8.45 vertrekken we al van de camping; lekker snel gedaan. Het is niet ver naar Konstanz, dus we zijn al rond half één in het centrum. We hadden eerder aan Wilfred en Diane gevraagd of zij via internet een hotel wilden zoeken. Het leek hun handiger dat ter plekke te bekijken. Zo moeten we in Konstanz dus op zoek naar een hotel met voldoende kamers. Dat lukt niet; we hebben een paar adressen van goedkope hotels, maar die zijn allemaal vol. Verder lopen we wat rond en komen zo bij een hotel waar de goedkoopste kamer 140 euro is. Het is druk hier; waarschijnlijk hebben ook veel mensen hier een lang Hemelvaartweekend. We krijgen een soort reclameblad met wat advertenties van hotels, en zo bellen we met een hotel in een buitenwijk. Die hebben wel plek voor ons, maar waarschijnlijk niet voor de Bussinks. We bellen met Wilfred, en vertellen dat zij beter zelf een hotel buitenaf kunnen zoeken; we moeten dan maar ergens in de stad afspreken. Als we bij het hotel komen, overleggen we met de eigenares. Zij heeft wel een oplossing: onze grote kamer (heel simpel met douchecabine en wastafel op de kamer en w.c. op de gang) heeft een extra 1-persoons bed. Zo’n kamer heeft ze een verdieping lager ook; wat haar betreft kunnen Wilfred en Diane met twee kinderen hier best slapen. Wij vinden het ook prima als een van de kinderen bij ons komt liggen, dus dan hebben we slaapplekken genoeg. We bellen ze dus weer, en ze besluiten naar ons toe te komen. Wel lastig dat ze nu met de auto ongeveer bij het centrum zijn; ze moeten dus weer terug naar ons toe. We wachten buiten op het terras op ze; het is hier heerlijk weer met een strakblauwe lucht en een lekkere temperatuur. Na een half uurtje zijn ze er; wat leuk om ze te zien! Diane vindt ons er goed uitzien en zelfs al flink bruin. Dat was ons nog niet zo opgevallen, maar vergeleken met hen hebben we inderdaad al een best kleurtje. Ondanks het niet zo mooie weer verkleur je dus best van het vele buiten zijn. Eén van de kinderen bij ons op de kamer doen ze liever niet; vinden dat voor ons niet prettig. Youp en Eva kunnen wel samen in het extra bed (ieder met het hoofd aan de andere kant) en Noah tussen ze in. Het hotel vinden ze duidelijk maar zo-zo, maar het is maar voor één nacht en iets anders wordt toch wel erg lastig. Na het uitpakken, een drankje op het terras en dan gaan we met de bus naar de stad. Met de gastenkaart van het hotel kunnen we gratis met de bus mee, dus dat is handig. Konstanz is een leuke stad met prachtig uitzicht over het meer, volop terrasjes en winkeltjes. We eten buiten bij een leuk restaurant, waar ook goed rekening wordt gehouden met de kinderen. Wat heerlijk om lekker bij te praten! We horen dat het goed gaat met Anne en Emil; die werken nog regelmatig, bij View of als oppas en een enkele keer eet Anne bij hen. Af en toe komt Smarty een dagje bij ze op visite; vinden de kinderen leuk en zo kan Anne dan eens een dag weg. Met de bus ’s avonds weer terug; we spreken af de volgende ochtend samen te ontbijten en ze uit te zwaaien; wij blijven hier nog een dag.

Dag 34, donderdag 1 mei: Eigeltingen – Markelfingen Bert: V Eigeltingen A Markelfingen A 19 km W heerlijk soms een wolk maar verder zonnig en nu in de middag zelfs warm O op camping circa 2 km voorbij Markelfingen E zelf gekookte spaghetti uit kant en klaar pak T 720 + 19 = 739 km De route voor een deel gelopen zoals uitgezet en voor een deel via fietsbordjes. In ieder geval korter dan via de gemarkeerde wandelroutes. Een heerlijke dag. Omdat we al om 13.30 op een camping waren maar deze ons nog niet kon inschrijven zijn we naar een camping verder gelopen. Die is trouwens wel luxer. We hebben net zelf gemaakte Bruschetta met ui op en we eten straks spaghetti. De knoflookpoeder was op. We hebben een leeg busje van huis meegenomen. Vandaag konden we nergens bergen zien maar als we nu vanaf de camping over het meer, de Bodensee, kijken zie je ze prachtig liggen Morgen nog maar een klein stukje naar Konstanz. De eigenaresse van het “Chinese hotel” van een paar dagen terug was trouwens ontzettend vriendelijk en erg sociaal bewogen. Ze was een Vietnamese en was naar de DDR gegaan en later naar Immendingen. Ze had nog veel gasten / arbeiders uit de DDR. Gokkasten wilde ze ondanks de goede inkomsten niet omdat die mensen daar teveel geld aan uit geven. Helma Al vroeg op pad, na het ontbijt op de kamer. Helaas lopen we in het dorp even verkeerd, zodat we uiteindelijk net na achten het dorp uit zijn. Vandaag is het 1 mei en Hemelvaartsdag; het valt ons op dat er veel mensen fietsen en wandelen. In een conditorei die gewoon open is drinken we koffie; de eigenaresse vraagt uiteraard waar we naartoe gaan en waar we vandaan komen. Dat blijft grappig: als je dat vertelt krijg je de reactie dat het ongelooflijk is, de vraag of je een “bete” hebt gedaan (een gelofte, iets dat je doet als dank voor iets bijzonders) en daarna wordt het aan anderen verteld. Wij drinken dus koffie terwijl de eigenaresse aan nieuw binnenkomende mensen vertelt wat we doen. Je wordt dan echt bekeken als een dier in de dierentuin. We krijgen hier ook te horen dat Hemelvaart een soort familiedag is, waarop de meeste mensen met familie en vrienden een tochtje maken. We lopen vandaag een fietsroute; lekker vlak, wel wat druk maar het is zo veel korter dan via een wandelroute. We zijn al om half 2 bij een camping aan een uitloper van de Bodensee; omdat de receptie hier nog dicht is (middagpauze) lopen we door naar de volgende camping, iets verderop aan het meer. Een leuke camping en een mooi plekje: om half drie staat de tent al! Iets verderop is een kiosk waar we wat drinken; hier kunnen we ook iets kopen om zelf te koken. Bert maakt bruschetta en spaghetti; we komen er nu pas achter dat we van huis een leeg busje knoflookpoeder hebben meegenomen! Vanaf de camping kom je op een strandje aan de Bodensee; nu zien we de Alpen echt liggen, aan de overkant van het water. Bijna aan het eind van Duitsland, morgen een ontmoeting met Wilfred, Diane en de kinderen: we hebben hier echt het gevoel dat we een deel hebben afgerond!

Dag 33, woensdag 30 april: Immendingen – Eigeltingen Bert: V Immendingen A Eigeltingen A 23 km W Tot circa 16.00 uur lekker af en toe iets bewolkt maar wel met korte mouwen kunnen lopen. Na 16.00 regenachtig veel wind en koud. O Pension hotel in Eigeltingen zonder ontbijt (morgen 1 mei) E Enige restaurant hier Gasthof Lamm (Duits) T 697 + 23 = 720 km Toen we hier aankwamen was de ontvangst niet zo hartelijk. Morgen is het 1 mei en dus kon ze geen ontbijt regelen. Ook waren alle winkels dicht dus kon er niets meer gekocht worden. Dat laatste viel reuze mee want we hebben ontbijt spullen en onderweg spullen gekocht in de winkel hier 20 m vandaan. Ook zitten we nu aan een klein flesje witbier Vandaag lekker gelopen alleen weer geen koffie onderweg. Ik had afgesproken alleen maar op zaterdag en zondag een gebakje bij de koffie te nemen. Helaas heb ik nog steeds geen Schwarzwalder-Kirschtorte op. Vandaag was de enige zaak onderweg gesloten. (volgens mij al enkele jaren en aan de buitenkant te zien ook de enige juiste keuze) Dus voor mij en Helma op Koninginnedag geen gebak. Ik ben benieuwd wat we op 1 mei onderweg kunnen verwachten want er staat van alles op het programma aan de borden langs de weg te zien. Vandaag zagen we plotseling in de verte de besneeuwde alpen liggen. Het gaf het gevoel dat Helma ook kende als je vroeger op vakantie voor het eerste de duinen zag. Nu gaf het iets van “moeten we daar doorheen” en “als dat maar gaat lukken” Ik zie de Alpen echt als de volgende fase. Eerst na Konstanz nog vlak tot Bregenz en dan gaat het beginnen. Konstanz Verona was volgens de planning via de E5 circa 500 km, via Reitsma of 600 km of 550 als we ook na Bozen Reitsma blijven volgen. Ik weet eigenlijk nu al dat ik daar een voorkeur voor heb. Leuk dat we voor mijn gevoel vrijdag een belangrijk deel afsluiten en zondag aan een tweede belangrijk deel, de Alpen, gaan beginnen. Ik heb er zin in. Aanvulling : We hebben na het eten nog gekeken bij het plaatsen van de 1 mei boom. Het hele dorp was uitgelopen en het pleintje was ingericht als feestplaats met biertap en worsten- en hamburgerkraam. Het plaatsen van de boom gebeurde door een hele groep mensen en één leider die de commando’s gaf welke groep aan welke kant nog iets harder moest duwen of trekken zodat de boom als die goed recht stond mooi in het gat zakte dat ze er voor gemaakt hadden. De boom was volgens een “insider” aan wie we het vroegen 28 m hoog. Helma Bij het ontbijt een gesprek met onze hospita; uit Vietnam gevlucht en in Oost-Duitsland terechtgekomen. Nu woont ze sinds een paar jaar hier met man en dochter. Ze hebben regelmatig Oost-Duitsers in de kost, die hier voor het werk zitten. Heel apart: ze vertelt dat ze daarom geen gokmachine hebben. Daar is best goed mee te verdienen (voor de eigenaar) maar ze wil niet dat mensen hun zuurverdiende geld daaraan uitgeven. We kunnen alweer om 8.15 uur gaan lopen en zijn na 23 kilometer om 14.30 uur in Eigeltingen. Het loopt lekker; een beetje klimmen en dalen, maar niet té. Helaas was een Gasthof (Talmühle) halverwege dicht; ik had me wel verheugd op een echte koffiepauze. En op deze feestelijke dag (Koninginnedag) hadden we ook wel een gebakje verdiend! We hebben trouwens hier in het Zwarte Woud nog nergens Schwarzwalder-Kirschtorte gegeten! Ook vandaag weer geen bankje te bekennen tot net voor het dorpje Eigelt. Het weer is lekker, zelfs vrij warm. We lopen hier op een soort hoogvlakte; ineens zien we heel in de verte de Alpen liggen! Ik word er koud van; wat zijn ze hoog en imposant! En dan de afgelopen weken maar denken dat deze heuvels al iets voorstellen. Die besneeuwde toppen in de verte doen me denken aan vakanties vroeger naar St. Maartenszee. Dat speciale, feestelijke gevoel als je vanuit de auto de eerste duintoppen zag; nu gaat het echt beginnen. Eigeltingen is ook weer een klein dorp; we lopen bijna gelijk tegen een restaurant/pension aan. We moeten bellen voor er iemand komt; helaas is deze eigenaresse uiterst onvriendelijk. Ze heeft wel een kamer voor ons, maar ontbijt kunnen we vergeten; morgen is een “Feiertag” en we denken toch niet dat ze dan ontbijt voor ons gaat maken?! We moeten de kamer ook gelijk betalen, en morgen de sleutel dan maar in de deur laten zitten. Volgens haar zijn er vanmiddag geen winkels open- het is immers woensdagmiddag. Dat wordt lastig, want met de feestdag morgen kunnen we misschien niets kopen. Gelukkig blijkt, na het uitpakken en douchen, dat er verderop in de straat een winkeltje gewoon open is. Eten voor ontbijt en wat voor morgen onderweg en zelfs wat bier en chips voor nu. Dat valt dus best mee. We eten ’s avonds in een restaurant op een soort dorpsplein; als we naar buiten komen vallen we midden in het feest: de meiboom wordt hier opgezet. Jonge mannen krijgen instructies en zo wordt met behulp van lange palen de boom in een gat rechtop- en vastgezet. Op de boom zijn allemaal emblemen van gilden bevestigd. Het hele dorp staat erbij, er is hoempapa-muziek en kramen met frites en worsten. We hebben de afgelopen dagen ook overal aanplakbiljetten gezien van feesten: Tanz in der Mai is een begrip hier. Feestavonden aan de vooravond van de eerste mei. We zijn benieuwd wat er morgen van feesten te merken is. Bert heeft slechte ervaringen met dronken Duitsers op de recreatiegebieden op 1 mei!

Dag 32, dinsdag 29 april: Bad Dürheim – Immendingen Bert V Bad Dürrheim A Immendingen A 23 km W vanmorgen bewolkt en drie tellen hagel, vanmiddag meer zonnig maar nog wel fris O Chinees pension (wat krakkemikkig en heel apart) E In een heel leuk Bistro achtig restaurant waar we heerlijk gegeten hebben. Er kwamen hier ook veel Franse militairen. T 674 +23 = 697 km Ons pension is heel apart. Het is een chinees restaurant waarboven wat kamers. Wij hebben een ”luxe” kamer met eigen douche, wc en een zithoek. We dachten eerst dat we het eerste het beste hotel in een niet zo’n goede wijk hadden maar waarschijnlijk is het een van de weinige pensions/hotels in dit dorp. De Donau ligt op enige afstand van het dorp en een kern, waar pit in zit, ontbreekt in zijn geheel. Het lijkt alsof het toeristische deel van het Zwarte Woud hier een beetje is opgehouden. We zien veel Franse auto’s en ook is de reclame in een winkel in het Frans. Oppassen dus Vandaag naar Anne gemaild wat er mee moet met Wilfred en Diane. Ook die hebben we een mail gestuurd dat we ze graag ontmoeten in Konstanz. We komen daar vrijdag aan en houden daar zaterdag een welverdiende rustdag Aanvulling : We dachten dat het leuk was om even bij de oever van de Donau te gaan kijken maar die ligt nog wat ver weg is is bovendien ter plaatse nog helemaal niet bevaarbaar en bestaat uit wat kleinere waterlopen dicht bij elkaar. De Franse Nummerborden en reclame hebben te maken met een Franse kazerne ter plaatse. De Fransen hebben daar een oefengebied maar zijn daar niet bij iedereen even geliefd. Nog wat restanten uit de 2 e wereld oorlog. Helma We kunnen lekker vroeg ontbijten, dus om 8.15 uur zijn we al onderweg. Het eerste stuk gaat door open veld; daarna zien we bordjes 'Feriendorf Öffingen'. Klinkt prettig, want daar zal best een zaakje zijn om koffie te drinken. Bert grapt dat het een zeer beroemd dorp is, waar een parkeerplaats bij is voor alle toeristen. Het park ligt iets helling op, maar blijkt alleen een verzameling huisjes/stacaravans te zijn. Verder niets, zelfs geen kantine voor een kop koffie. Daarna een kilometer of tien door het bos; in zo’n groot stuk bos kun je genieten van de vogels en eekhoorntjes die je ziet, maar een picknickplek of zelfs een bankje is er niet te vinden. Wel een verschil met de bossen in de buurt van de Eiffel; daar waren veel meer schuilhutjes e.d. We pauzeren dus bij een stapel boomstammen. Als we een (kapot) bankje zien, zijn we inderdaad bij de rand van het bos- daar staan meestal bankjes voor mensen die moe zijn van hun boswandeling! Direct als we Immendingen inlopen zien we een bord dat verwijst naar pension Panda. De aanwijzingsbordjes dus maar volgen en zo zijn we al vlot bij een Aziatisch restaurant. Het pension blijkt boven het restaurant te zijn. De eigenaresse is een zeer vriendelijke oosterse mevrouw; ze heeft voor ons nog een “luxe” kamer. Eigenlijk twee kamers aan elkaar: een slaapkamer met wastafel en “gouden” beddengoed, daarnaast een kamer met een rotan zitje, douche en w.c. Allemaal weer heel simpel ( de douche kan helaas niet hangen), maar wel schoon. Ook hier blijkt het dorp niets voor te stellen: de onvermijdelijke Schlecker, een paar bakkerijen en kebab-zaken en een sfeerloos cafeetje en (gelukkig) een pizzeria. Het oogt allemaal een beetje verlopen. Het valt ons op dat er veel auto’s met Franse kentekens staan; in een paar etalages zien we ook Franse teksten. Vreemd: zitten we hier zo dicht bij de Franse grens? Omdat we alleen deelkaarten hebben, is het heel moeilijk in te schatten waar we ons op de kaart van Duitsland bevinden; is hier een “uitstekend” stuk Frankrijk in de buurt? In de pizzeria waar we later eten vragen we het even na: het blijkt dat hier een Franse kazerne is; er is voor de kinderen van de militairen zelfs een Franse school. De Fransen lijken hier niet echt populair, maar dat zal wel vaker het geval zijn bij zo’n opgedrongen situatie. We kunnen in een zaakje wel internetten; handig, want we willen even contact opnemen met Wilfred en Diane. Die komen ons eind van de week opzoeken en kunnen dan spullen van huis meenemen. Anne krijgt dus ook een lijstje van de dingen die mee worden gegeven; alle spullen hebben we van tevoren al klaargelegd.

Dag 31, maandag 28 april: Königsfeld – Bad Dürheim Bert: V Köningsfeld A Bad Dürrheim A 24 km (herleid via boekje 1 km minder ver dan waldcafé) W lekker, alleen laatste stuk regen (en nu in de middag weer regen) O Eenvoudig pension in Bad Dürrheim E Pizzeria lekker T 650 + 24 = 674 km Vandaag hebben we de Ostweg voor Schwenningen verlaten en zijn we via de Jura-Bodensee route een stuk naar Bad Dürrheim gelopen. De Ostweg hebben we dus nu gehad. De Bodensee en Konstanz komen steeds dichterbij en lijkt weer een belangrijk tussenpunt. Vandaag liep Helma wat minder lekker maar ik had het prima naar mijn zin. De 24 km zal wel kloppen al hebben we die dan wel vlot gelopen omdat we circa 5,5 uur echt gelopen hebben. Helma zei dat het wel kon omdat we nauwelijks geklommen hebben en geen modderpaadjes hebben gehad. Bij een mooi kruisbeeld een passende tekst gelezen dat je af en toe tot rust moest nemen en niet alleen met de aardse zaken bezig moest zijn. De tekst richtte zich speciaal op wandelaars. Toch maar even stil gezeten en een foto gemaakt. Helma: ’s Morgens nog warm en zonnig, maar de hele middag regen. De bewegwijzering is matig, waardoor we een paar keer verkeerd lopen. We zijn nu niet meer de Ostweg, maar de Jura-Bodensee-route aan het lopen. Per route is de markering vaak anders, en je merkt ook dat de ene route beter is aangegeven dan de andere. Gelukkig is het weinig klimmen en dalen vandaag, het is nog steeds een soort hoogvlakte. We komen langs een apart kruisbeeld bij een soort rustplaats met bankjes; een toepasselijk gedicht erop over wandelaars. Ondanks de regen toch maar een foto van gemaakt, want dit is wel apart! Als we in Bad Dürheim komen, zien we direct vooraan in het dorp een gasthof. Op het terrein ernaast, een soort parkeerplaats, staan wat oudere mensen. We vragen of zij bij de zaak horen en of er plek is: zij zijn de ouders van de huidige eigenaar en volgens de uiterst vriendelijke mevrouw moet er voor wandelaars uiteraard altijd een plekje zijn! Er is inderdaad een nette kamer met badkamer, voor slechts €47 . Het blijkt vroeger een echt gasthof geweest, een hotel-restaurant; nu hebben ze alleen nog kamers met ontbijt. Maar de hele uitstraling is erg prettig, huiselijk. Een zaak waar je later 'gewoon' ook nog weleens terug zou willen gaan.