Zaterdag 10 september 2016

En dan is Bert dus ‘echt’ thuis, na meer dan 7 maanden. Het is en blijft dubbel. Natuurlijk is het fijn dat hij er is, dat er aanpassingen zijn gedaan waardoor dat kan, maar het zal ook erg wennen zijn voor ons allebei. De afgelopen periode was er het ritme van op bezoek gaan, ’s avonds alleen thuis en ook overdag regelmatig tijd voor mijn ‘eigen dingen’. Maar nu zijn we altijd samen thuis, behalve wanneer ik werk. Hoe zal dat zijn? Aan de andere kant hebben we wel veel meer vrijheid om dingen te gaan doen. Dat hoeft niet allemaal in een weekend.

Het is heel lekker weer, alweer. Omdat woensdag onze trouwdag was, bedenken we dat we misschien vanavond wel uit eten kunnen gaan. Bistro Ben, ons favoriete restaurant, is binnen zo klein dat dat niet gaat lukken met de rolstoel. Maar nu het lekker weer is kunnen we op het terras zitten. Als ik bel blijkt er gelukkig nog plaats te zijn!

Tijdens het etentje met mijn bridgegroepje had ik al verteld hoe het met Bert is, maar nu ziet de eigenaresse hem zelf. Zij is altijd heel open en eerlijk en vertelt dat ze het confronterend vindt, maar het ook heel leuk vindt hem weer te zien.

Gelukkig is zij ook van het meedenken. Als ze bij het voorgerecht ziet dat ik Bert moet helpen met eten, komt ze met de suggestie de hoofdgerechten na elkaar op te dienen. “Anders is jouw eten koud”. Goed idee!

Natuurlijk is het wennen, in een restaurant te zitten en Bert te moeten helpen. ‘Voeren’ noemde iemand dat een keer, waarop Ada fel reageerde: “Varkens voer je, mensen help je met eten”. Heeft ze natuurlijk in haar opleiding en werk ervaring mee, maar ik begrijp haar reactie nu helemaal. Als iemand het nu heeft over ‘voeren’ klinkt dat inderdaad denigrerend en kwetsend. Het helpen is, zoals gezegd, even wennen hier op een terras, maar tegelijkertijd is het gewoon heel leuk en lekker hier weer ‘als vanouds’ te eten.