zaterdag 28 januari 2017

Een prachtig boeket, stapels kaarten en zoveel reacties per mail en WhatsApp; het is om stil van te worden. Aan de reacties merken we dat veel mensen ook zijn geschrokken van deze volgende achteruitgang…. De afdelingsarts heeft nog overleg gehad met dr. Goedee, de neuroloog van ‘boven’, met de vraag of er nog medicatie mogelijk is die deze achteruitgang kan terugdraaien. Dat is niet zo; geen tijdelijke stap terug dus, maar een nieuwe situatie die blijvend is.

Ada heeft bij Bever twee rolkussentjes gekocht, voor de zekerheid. Door wassen worden ze op den duur iets slapper. Omdat ze nu op voorraad waren leek het haar dus beter een reserve te kopen. Deze zijn trouwens wel heel grappig: de ‘oude’ was effen rood, deze nieuwe zien eruit als boomstammetjes. Een ‘bast-patroon’ aan de lange kanten, een jaarringen-patroon aan de korte kanten.

’s Middags begint de verpleegkundige die dinsdag de intake heeft gedaan. “Wat fijn dat ik nu uw stem kan horen”, zegt ze. Inderdaad, dat is toch wel een hele verbetering!

Via de app nog een leuk bericht: we hebben er een buurmeisje bij. De tweede dochter voor Jasper en Richelle. Kunnen we nu niet helpen met het plaatsen van de ooievaar voor Julia, maar fijn dat alles goed is.

Het is inmiddels wel duidelijk dat we nog niet naar huis kunnen; er moeten minstens twee nachten zijn dat het helemaal goed gaat, zonder ‘alarmbellen’. Dan weten ze dat alle instellingen optimaal zijn. Nu gaat het begin van de nacht wel goed, maar tegen de ochtend zijn er een paar momenten geweest dat de saturatie ineens heel snel daalde, en ook de borstkas niet voldoende omhoog kwam. Ondanks het kussentje in de nek lijkt het dan toch nog iets te blokkeren. Er wordt nu geprobeerd de druk te verhogen. Knap dat het allemaal kan, maar het blijft ook wel eng, zeker als er ineens allerlei alarmen afgaan.