maandag 28-12-2015

Halverwege de supermarkt gaat mijn telefoon: Bert. “Kun je zo vlot mogelijk hier komen? Ik moet naar de spoedeisende hulp.” Wat?!

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om direct een afspraak met de huisarts te maken. Gelukkig kon hij vanochtend bij de dokter terecht; ik heb hem weggebracht en ben boodschappen gaan doen en nu dit telefoontje.

“Op de eerste hulp heeft altijd een neuroloog dienst, de dokter heeft gebeld en dan kan ik vandaag worden gezien”, zegt Bert. Oké, niet echt alarmerend dus, maar gewoon vlotter, want de eerdere afspraak was pas eind volgende maand.

Deze maandag na het lange kerstweekend is het druk bij de SEH; allerlei mensen die met klachten tot na het weekend hebben gewacht en nu doorgestuurd worden.

Na de intake door een verpleegster komen er verschillende artsen in de loop van de dag langs. Iedere keer weer dezelfde testjes en dan is het weer wachten op het volgende onderzoekje. Van een assistent-arts, via een assistent-neurologe tot de “echte” neurologe.

Omdat het druk is en de afdeling in een verbouwing zit, moeten we geregeld “verkassen”. Van een kamer naar de gang, naar een andere kamer voor het onderzoek en zo gaat het een paar keer. Ondertussen worden we goed verzorgd; er is een automaat om koffie en thee uit te halen en de verpleging komt begin van de middag met een paar boterhammen, ook voor mij.

De uren gaan voorbij terwijl we vooral wachten… Ik hou me bezig met het versturen van WhatsApp-berichtjes naar de naaste familie.

“Het lijkt ons het beste u op te nemen”, klinkt het eind van de middag; “We kunnen nog geen diagnose stellen. Daarvoor moeten we nog meer testen doen en een scan en foto’s maken, dat gaat veel vlotter en makkelijker als u bent opgenomen.”

Wat we ook hadden verwacht, dit toch niet….

Dat het vlot gaat blijkt, want terwijl we wachten op iemand die ons naar de afdeling zal brengen, komt er een plaatsje vrij bij radiologie en kan Bert direct mee om foto’s en een scan te laten maken.

Vanavond heb ik een bridgewedstrijd, de “oliebollendrive”; ik denk dat ik me daarvoor dan maar moet afmelden. Maar daar wil Bert echt niets van horen: “Jij gaat gewoon, ik vermaak me zelf wel op de afdeling.” Ik stuur een berichtje naar ons bridgeclubje, om te vertellen dat ik wel kom, maar waarschijnlijk op het nippertje.

Dan kunnen we naar de opname-afdeling. Daarna haast ik me naar huis, maak snel een pastasausje en terwijl de spaghetti kookt en Emil thuiskomt pak ik snel een koffertje met toiletspullen, ondergoed en kleding en wat te lezen. En waar is nu toch die ‘pyjama-voor-als-je-nog-eens-onverwacht-naar-het-ziekenhuis-moet’? De afgelopen 45 jaar heeft hij nooit meer een pyjama gedragen…..

Snel eten, terug naar het ziekenhuis, weer naar huis en op de fiets naar de bridgewedstrijd…. Er staat een rij om te betalen, maar bridge-partner Marga heeft al voor mij betaald en staat op me te wachten. Pfoe, wat een hectische dag!