Donderdag 15 december 2016

Vandaag een jaar geleden dat het begon met wat pijn in de rug; als we toen hadden geweten wat er allemaal stond te gebeuren……. De eerste weken dat Bert weer thuis was vond ik fantastisch. Blij met de mogelijkheid om van alles te doen, met Buurtzorg, met alle hulp van mensen. Maar nu valt het ons allebei wat zwaarder. Zal ook vast met de ‘donkere dagen voor Kerst’ te maken hebben, maar de herinnering aan vorig jaar en wat we allemaal hebben moeten ‘inleveren’ maakt het er ook niet makkelijker op.

Op school gaat mijn telefoon, tijdens de inloop. Vroeger zette ik die overdag altijd uit, maar nu wil ik toch gewoon bereikbaar zijn. Op het scherm zie ik dat het een telefoontje is van Buurtzorg, dat is schrikken! Als ik opneem blijkt dat ze niet naar binnen kunnen. Phil krijgt het kluisje met de huissleutel niet open, ze is het al een poosje aan het proberen geweest. Gerdien is net ook gekomen en heeft besloten mij te bellen. We spreken af dat zij mijn sleutel komt ophalen, gelukkig is het maar een klein stukje naar school. Maar wat ellendig voor Bert, die ligt nu al een hele tijd alleen. Hoe hulpeloos moet hij zich wel niet voelen…

Als ik 's middags thuiskom controleer ik het sleutelkastje. Kennelijk zijn vanochtend de cijfers niet helemaal goed op de plaats gezet, of niet hard genoeg de twee knoppen aan de zijkant ingedrukt. Nu functioneert het helemaal 'normaal', gelukkig.